À propos du conférencier
Je m'appelle Moïssei Tsalevitch Bronstein - c'est ce qui est écrit
sur mon passeport. Ma mère m'appelait d'habitude Mikaël, et c'est
ce nom que j'utilise en Espérantie, outre divers surnoms :
Pierre Brune [Ndt : "Bruna Shtono" en espéranto, dont
la prononciation évoque celle de Bronstein], Brontosaure, Mammouth etc.
Je suis né en 1949, en Ukraine, mais à l'âge de 18 ans,
je l'ai quittée pour étudier en Russie, et depuis je n'y ai
plus résidé.
Mes études prirent deux directions différentes :
l'électricité et le journalisme.
Je les terminai en 1972 en étant diplômé des deux.
Toutefois, je n'ai collaboré activement dans un journal que pendant
ma jeunesse, donc le diplôme de journaliste est resté presque
inutilisé.
Comme ingénieur en électricité, j'ai occupé
divers postes dans la ville de Tirhvin, près de Saint-Petersbourg
(Léningrad), ainsi que dans la ville de Vorkuta, au-delà
du Cercle Pôlaire.
Depuis 1990, de retour à Tirhvin, j'ai occupé un poste de
directeur salarié d'une usine de matières plastiques,
puis, et jusqu'à ce jour, le même poste dans l'entreprise
de construction de villa en bois.
J'ai une épouse, avec qui j'habite à Tirhvin, et un fils adulte,
qui réside et travaille à Saint-Petersbourg.
L'espéranto est venu à moi en 1962. J'étais venu à
lui un an plus tôt sans absolue certitude que nous tomberions amoureux
l'un de l'autre, mais cependant en 1962 cela arriva, et l'amour entre la langue
Espéranto et moi existe jusqu'à présent.
Comme j'essayais déjà d'écrire des poèmes avant de
tomber amoureux de l'espéranto, j'ai naturellement commencé
à le faire dans la langue aimée. Après quelque temps,
j'ai compris que le public accueille les poèmes avec plus d'attention
s'ils sont accompagnés de musique - ainsi sont nées des chansons,
dont j'ai écrit et traduit une centaine. En prenant de l'âge, je
me suis mis à écrire et traduire aussi de la prose, c'est ainsi
que depuis une douzaine d'années sont parus trois CD de mes chants,
et quinze livres, parmi lesquels les plus connus sont le recueil d'histoires
"Legendoj pri SEJM" (1992) [Légendes du Mouvement des Jeunes
Espérantites Soviétiques], le roman "Oni ne pafas en Jamburg"
(1993) [On ne tire pas à Jambourg], le livre de lecture pour enfants
"Mamutido Miĉjo" (1996) [Michou le petit mammouth], et le recueil de
poèmes "Du lingvoj" [Deux langues].
On peut espérer que mon dernier roman "Dek tagoj de kapitano Postinov"
[Dix jours du capitaine Postinov], publié il y a quatre mois, trouvera
aussi ses lecteurs.
Dans ma jeunesse, j'ai pris une part active aux affaires du mouvement, en tant
que dirigeant (et même parfois président) du Mouvement des Jeunes
Espérantistes Soviétiques (SEJM). Aujourd'hui, je ne suis pas
un activiste, quoique je sois membre de l'Union Russe d'Espéranto et
de l'Association Universelle d'Espéranto (UEA). Je me contente
d'enseigner la langue, d'écrire des poèmes, des chansons,
et de la prose en Espéranto. De temps en temps, je fais des
tournées de conférences à divers endroits en Russie
et à l'étranger, parce que ces rencontres avec l'auditoire
(pas forcément espérantiste) procure du plaisir aux gens
comme à moi-même.
Mikaël Bronstein
| |
Pri la preleganto
Mi estas Moissei Caleviĉ Bronŝtejn - tio estas skribita en mia pasporto.
Mia panjo nomis min kutime Mikaelo, kaj tiun nomon mi uzas por Esperantujo,
krom diversaj pseŭdonomoj: Bruna Ŝtono, Brontsaŭro, Mamuto k.a.
Mi naskiĝis en 1949, en Ukrainio, sed en la aĝo de 18 jaroj mi foriris
de tie por studi en Rusio, kaj jam ne plu revenis por konstanta loĝado.
La studoj havis du diversajn direktojn: elektro kaj ĵurnalista metio.
En 1972 mi finis miajn studojn kaj diplomiĝis pri la ambaŭ.
Tamen mi estis aktive kunlaboranta en gazetaro nur en junaĝo,
do la ĵurnalista diplomo restis preskaŭ neuzita.
Kiel inĝeniero pri elektro mi laboris en diversaj postenoj
en la urbo Tiĥvin, apud Sankt-Peterburgo (Leningrado),
ankaŭ en la urbo Vorkuta, trans Polusa Cirklo.
Ekde 1990, reveninte al Tiĥvin,
mi havis oficon kiel dungita direktoro de plastvara uzino,
poste kaj ĝis nun - la saman postenon en la firmao,
konstruanta lignajn vilaojn.
Mi havas edzinon, kun kiu mi loĝas en Tiĥvin kaj plenaĝan filon,
kiu loĝas kaj laboras en Sankt-Peterburgo.
Esperanto venis al mi en 1962. Mi venis al ĝi unu jaron pli frue
sen absoluta certeco, ke ni ekamos unu la alian, tamen en 1962
tio okazis kaj la amo inter mi kaj la lingvo Esperanto ekzistas ĝis nun.
Ĉar mi provis verki poemojn eĉ antaŭ ol mi ekamis esperanton,
nature mi komencis fari tion en la lingvo amata. Post iom da tempo
mi komprenis, ke poemojn la publiko akceptas pli atente,
se tiujn akompanas muziko - do aperis kantoj, da kiuj mi verkis
kaj tradukis kelkcenton. Kun plia ŝarĝo da jaroj mi ekverkis
kaj ektradukis ankaŭ prozon, do dum la lasta jardekduo aperis
tri kodiskoj da miaj kantoj kaj dekkvin libroj, inter kiuj la plej konataj
iĝis rakontaro "Legendoj pri SEJM"(1992), romano "Oni ne pafas en Jamburg"
(1993), porinfana legolibro "Mamutido Miĉjo"(1996) kaj poemaro "Du lingvoj".
Espereble, ankaŭ la lasta mia romano "Dek tagoj de kapitano Postnikov",
eldonita antaŭ kvar monatoj, trovos siajn legantojn.
En junaĝo mi aktive partoprenis la movadajn aferojn, estinte estrarano
(foje eĉ prezidanto) de Sovetia Esperantista Junulara Movado (SEJM).
Nuntempe mi ne estas aktiva movadano, kvankam mi membras en Rusia
Esperanto-Unio kaj en UEA. Mi nur instruas la lingvon, verkas poemojn,
kantojn kaj prozaĵojn en Esperanto. Fojfoje mi faras prelegturneojn al
diversaj lokoj en Rusio kaj ekstere, ĉar dume tiuj renkontiĝoj kun
la aŭskultantaro (ne nepre esperantista) donas plezuron al la homoj
kaj al mi mem.
Mikaelo Bronŝtejn
|
